Ruimtejagers van de Cantaro's (PR1487)

Kort na de grote kosmische catastrofe, de materialisatie van het laatste kwart van Hangay, doken de Cantaro's voor het eerst in de Melkweg op. Ze verwierven al snel een huiveringwekkende reputatie door de vernietiging van twaalf bewoonde planeten. De Cantaro's zijn cyborgs met een technologie die verre superieur is aan de galactische. Een overtuigend voorbeeld hiervan is de toepassing van 'black holes' als transportmedium.

De jachttoestellen van de Cantaro's zijn tot nu toe slechts geïsoleerd waargenomen, omdat ze worden gebruikt bij bliksemsnelle aanvallen of ook wel voor - meestal onopgemerkte verkenningsvluchten. Vorm en afmetingen konden dank zij beschikbare peilgegevens al vrij vroeg worden vastgesteld, nauwkeurige gegevens over constructie en uitrusting echter pas door onderzoek aan delen van wrakken. Helaas kon de toegepaste, hoogstaande technologie van de Cantaro's slechts bij benadering worden ontsleuteld. De precieze functies van de aggregaten bleven een ondoordringbaar raadsel, temeer omdat de Cantaro's de geheimen van de diverse zelfvernietigingsmechanismen goed wisten te bewaren. Opvallend is dat de buitenwand bijna volkomen glad is en er geen projectors, straalpijpen enz. zichtbaar zijn. Dat moet er, in combinatie met anti-peilvelden, toe hebben bijgedragen de bedoelingen en identiteit van de Cantaro's verregaand te versluieren. De jager beschikt over twee aanvalssystemen, in de boeg een hoge energie combiwapen (desintegrator, impuls, thermonaald), in het achterdeel een wapen dat als een variant van het Terraanse transformatiekanon kan worden beschouwd. Het wordt transferstraler genoemd en zendt ultrahete thermoquanta uit. Over de buitengewoon effectieve afweerschermen is helaas weinig bekend omdat ze bestaan uit een tot nu toe onbekende vorm van energie. Nog niet geverifieerde theorieën veronderstellen echter een pandimensionale factor en een intensief gebruik van wapenenergieën ter versterking van de schermveldstructuur. De hoofdmotor is een tri-transitieblok met groot potentiëerbaar vermogen. Hij bevindt zich in het midden onderin de romp naast een aparte besturingssyntron. Bovendien is er een gravopulsmotor, die dank zij een flexibele constructie ook als binnenstroom-gravojet voor atmosferische vluchten kan worden gebruikt. De tweelingjets bevinden zich onmiddellijk achter de grote, afsluitbare luchtinlaten.

Aërodynamische stuurelementen kunnen praktisch overal op de buitenwand vormenergetisch worden geprojecteerd. De wand bestaat uit een gravomechanisch verdicht polymeermetaal extreem belastbaar en met een smeltpunt boven de 100.000 graden. Het lichtblauwe polymeermetaal maakt een statisch uitgekiende, zelfdragende eigenschaalconstructie mogelijk die vrijwel geen ondersteunende structuur nodig heeft. Men heeft in de Cantarojager meerdere gescheiden syntrons gelokaliseerd. Vermoedelijk ondersteunen ze de piloot, die ongetwijfeld ook zonder syntronica alle voor vliegmanoeuvres noodzakelijke berekeningen kan uitvoeren dank zij de directe aansluiting op de hoofdsteunen, waarmee een uitbreiding van de eigen capaciteit wordt bereikt, met name wat betreft de geheugensector. De jager wordt bestuurd middels een audiovisuele console of over de directe syntronische aansluiting van de piloot. Daarmee is gebruik van de jager door niet-Cantaro's praktisch uitgesloten.

Design © Frank Jaeckel 2/88, tekening en tekst © Georg Joergens 1/89 en © Frank Jaeckel 2/88

© VPM Verlagsunion Pabel Moewig KG, D-76413 Rastatt